Deze elegante wijn kan is een prachtig voorbeeld van de neoclassicistische stijl. De kan staat op een vierkante basis met een staande gladde plint. De ronde voet heeft  een krans van laurierbladen met daarboven getordeerde cannelures en een parelrand. Het lichaam van de kan heeft aan de onderzijde een verticaal, gematteerd bladmotief. Halverwege het lichaam een brede horizontale band met een parelrand aan de boven en onderzijde. De band is geciseleerd met rozetten in een meanderrand, die op vier plaatsen onderbroken door vier zilveren ringen waaraan gegoten en gematteerde guirlandes hangen. Boven deze band is de kan ingesnoerd door een horizontale parelrand. Verticale cannelures lopen onder deze parelrand door naar de schenklip. De gegoten handgreep is opgebouwd uit C vormige voluten.

Neoclassicisme

De Neoclassicistische stijl kwam tijdens de regeerperiode van Lodewijk XVI in de mode en wordt daarom ook wel de Louis Seize stijl genoemd wordt. Na het midden van de 18e eeuw ontstaat na de rococo een stroming die zich heroriënteert op de antieke cultuur- het classicisme. Men verdiept zich met wetenschappelijke ernst in de antieke cultuur als geheel. De kunstgeschiedenis doet zijn intrede. De opgravingen in Pompei in 1748 en Herculaneum, onder supervisie van Karel van Bourbon, de koning van Napels, vormen de inspiratie voor het neoclassicisme. Er verschenen veel boeken onder andere van de Duitse archeoloog en historicus Johann Joachim Winckelmann die uitgebreid de maten en verhoudingen van de klassieke bouwkunst weergaven. Met name het grote aantal gedetailleerde illustraties vormden een bron van inspiratie voor de kunstnijverheid. De ornamenten op de kan zijn prachtige voorbeelden van deze stijl: de parelranden, de palmbladen, een krans van laurierbladen, cannelures en de zwaar gegoten guirlandes van laurierblad die op het kan lichaam zijn bevestigd. Ook de basisvorm vertoont sterke overeenkomsten met een vaas uit de oudheid.

Vroeg en Zeldzaam

In de tweede helft van de 18e eeuw zijn zilveren wijnkannen van dit grote formaat zeldzaam. De eveneens in Amsterdam werkzame zilversmid Johannes Schiotling vervaardigde twee bijna identieke vergelijkbare exemplaren. Beide hebben een dergelijke opbouw en formaat. Ook het gewicht van 989 en 1002 gram wijkt niet ver af van dit met 1142 gram nog zwaardere exemplaar. Schiotling vervaardigde zijn beide exemplaren in 1787 wellicht nadat dit exemplaar van Logerath uit 1780 hem geïnspireerd had.

De Zilversmid

De kan is gemaakt door Marthinus Logerath. Hij werd in 1733 geboren in Den Haag. Zijn vader Johannes Logerath, gehuwd met Johanna Wilhelmina Buys was net als zijn broer Johannis ook zilversmid. In 1767 trouwde Marthinus met Sophia Hartshoorn en woonde met haar in de Laurierstraat in Amsterdam. In 1764 werd Marthinus in het poorterregister ingeschreven. In 1767 heeft hij ook het meestergeld betaald en de meesterproef afgelegd. In dat jaar ging hij in ondertrouw en was hij als zelfstandig zilversmid actief.
Marthinus maakte een breed scala aan groot zilverwerk onder andere voor de firma Diemont. Op 82 jarige leeftijd staakte hij zijn beroep. Er waren geen opvolgers, zijn twee zoons Eduard Martinus en Johannes Hermanus had hij toen al overleefd.

Keuren

Gekeurd onder de voet met het stadskeur van Amsterdam, de Hollandse leeuw, de jaarletter V voor 1780 en het meesterteken drie appels in een gecontourneerd schild voor Marthinus Logerath.