De geschiedenis van de manchetknoop

De evolutie van de manchetknopen werd bepaald door de geschiedenis van het hemd van de man. Voor het grootste deel van zijn geschiedenis heeft het hemd gefunctioneerd als een onderkleed. Na de late middeleeuwen werden de zichtbare delen van het hemd -de nek, de polsen en de voorkant- decoratieve kenmerken van de mannelijke mode. De voorlopers van de manchetten verschenen voor het eerst in het begin van de jaren 1500 als kleine ruches aan de polsband van de hemdmouw. De ruches waren soms een centimeter breed, soms vloeiend en soms teruggevouwen. In de zeventiende eeuw maakte de decoratieve kanten manchet van de Renaissance plaats voor meer praktische stijlen. De edelen begonnen hun manchetten met linten te strikken en hun elegantie werd een statussymbool. Hoewel de manchetkoorden tot het begin van de negentiende eeuw werden gedragen, begonnen modieuze mannen in de laatste jaren van het bewind van Lodewijk XIV paren identieke of soortgelijke (juwelen)knoopjes te dragen, verbonden door een kortere ketting - om hun mouwen te sluiten. Zelfs vandaag de dag is de Franse uitdrukking bouton de manchette, of 'mouwknoop'.
In het midden van de negentiende eeuw waren die uitgebreide polsrimpels geëvolueerd tot de moderne manchet van de hemdmouw. Kragen, manchetten en hemdfronten waren bijna altijd wit en stijf. Zetmeel was erg populair omdat het de formaliteit van de kleding die de Victorianen zo begeerlijk vonden accentueerde. Inmiddels draagt iedereen in de midden- en hogere klasse manchetknopen. Ze werden beschouwd als een van de belangrijkste mannelijke accessoires en een perfecte manier om zich te onderscheiden.