Dit miniatuur zilveren kanon werd rond 1680 in Amsterdam gemaakt door een onbekende zilversmid die als meesterteken een druiventros gebruikte.
In die tijd had elke stad een burgerwacht. Dit was een door stedelingen geleidde schutterij die in de Middeleeuwen werd opgericht om de stad of het dorp te beschermen tegen een aanval, of om de orde te handhaven tijdens een opstand, brand of bezoek van vooraanstaande personen. Ter verdediging van de stad had de schutterij de beschikking over kanonnen. Ter verhoging van de feestvreugde of bij de viering van bijzondere gebeurtenissen werden in vredestijd deze kanonnen ook gebruikt voor het afvuren van de zgn. saluut- of ereschoten.
Kanonnen konden rond 1600 niet vaker dan twee of drie keer per tien minuten worden afgevuurd. Werden ze namelijk te snel herladen, dan was de loop nog te heet van het vorige schot en bestond de kans dat het wapen zou ontploffen. Voor het operationeel houden van een batterij (groep) kanonnen was een hele schare mensen nodig. De kern van het geheel werd gevormd door de bemanningen van de kanonnen. Deze kanonniers moesten in open veld worden beschermd tegen aanvallen van ruiters en voetsoldaten. Daarvoor waren er de piekeniers met hun lansen van 5,5 meter. Elk kanon stond op een onderstel, affuit genoemd. Belegeringsaffuiten hadden grote wielen waardoor ze gemakkelijker te verplaatsen waren. Dit soort geschut had twee wielen en een zogenaamde grondschop aan de achterzijde om de terugslag tegen te gaan tijdens het vuren.
